Jak to jest z tym spaniem. Z rozmów i lektur wiem, że powinny być jakieś prawidłowości. Dzieciak jednych znajomych chodzi spać wcześnie, innych – późno. Te prawidłowości są dobre, bo można sobie chociaż trochę uporządkować ten przeklęty chaos dnia. Więc ja i mama N. bardzo chcemy się doszukać jakiś reguł, jakimi N. się kieruje, kiedy wybiera, jak długo będzie spać. Wygląda jednak na to, że te reguły dopiero powstają, i to drogą eksperymentu.

Czas na oddech

Kiedy N. była młodsza miała dwie drzemki w ciągu dnia. Dwie wspaniałe chwile spokoju. Niestety to minęło. Za dużo snu w dzień, to nieprzespane pół nocy. Do tego wczesna pobudka. Spróbowaliśmy więc inaczej – jedna drzemka, ale wcześniejsza pora położenia się spać wieczorem. Ustanowiliśmy regułę, reguły są dobre. N. z regułą postanowiła eksperymentować. Raz spała pół godziny, a raz trzy. Kiedy spała krócej, wieczorem padała za wcześnie i budziła się w środku nocy, aby  zażądać czytania książeczek lub wyprawy na plac zabaw. Kiedy dzienna drzemka była długa, wieczorne kładzenie się spać nie obowiązywało. Nie zawsze jednak, czasami było zupełnie na odwrót. N. eksperymentowała.

Zazdrościliśmy dzieciatym znajomym, którzy zabierali pociechy na imprezy. Maluchy zasypiały znużone zabawą, a potem nieprzytomne były zanoszone do aut i wracały do domu, gdzie spały całą noc. N. nie zasypiała. Zmęczenie manifestowała niezadowoleniem i zarządzała powrót do domu. Mieszkamy na peryferiach, a więc długa drzemka podczas drogi zupełnie jej wystarczała. Sen się kończył wraz z zatrzymaniem auta, potem znowu nieprzespana noc. Jedynym rozwiązaniem było opuszczenie imprezy zanim ta na dobre się rozpoczęła, tak aby N. się nie zmęczyła i nie usnęła w aucie. Myśleliśmy, że taka jest reguła. No trudno.

Idzie nowe!

Wczoraj nastąpiła zmiana. Siedzieliśmy u znajomych pod miastem i nerwowo zerkaliśmy na N. i na zegarki. Ważne, aby zdążyć wrócić o odpowiedniej porze. Czekaliśmy na pierwsze symptomy zmęczenia, które zawsze były sygnałem, że jak zaraz nie ruszymy z powrotem, to będzie katastrofa. A tu nic. N. szaleje, biega po ogrodzie, siedzi na huśtawce, znosi coraz to nowe zabawki dzieci gospodarzy. I nagle koniec, N. podeszła do mamy i obwieściła, że trzeba ją położyć spać. Po trzech minutach chrapała. Nad ranem przenieśliśmy ją do auta, w ciszy dojechaliśmy do domu i ostrożnie wyjąwszy z fotelika, zanieśliśmy na to nasze trzecie piętro – N. się nie obudziła. Spała do rana.

Ja i mama N. uznaliśmy, że to będzie nowa reguła, której teraz N. będzie się trzymać. Znowu możemy jeździć na imprezy i nie będziemy musieli wychodzić zaraz po przyjściu. To znaczy, bardzo byśmy chcieli żeby tak było.