Zobaczysz, jak dorośnie, dopiero wtedy da ci popalić. Czym tu się męczyć, kiedy siedzi się w domu z niemowlakiem? Poczekaj aż będziesz mieć co najmniej dwójkę. Najgorsze dopiero przed tobą.

Etapy rodzicielstwa

Każdy etap rodzicielstwa ma swoje cienie i blaski. Na każdym jest coś, co jest przyjemne i odkrywcze oraz to, co jest bardzo trudne, nużące, irytujące lub wręcz niezrozumiałe. Kolejne etapy rodzicielstwa wiążą się z własnymi wyzwaniami, podobnie jak kolejne etapy rozwoju człowieka.

Opieka nad niemowlęciem wiąże się na przykład ze zmęczeniem, chronicznym niewyspaniem, znużeniem, zależnością i powtarzalnością. Cykl przebierania, przewijania i karmienia powtarza się wielokrotnie całą dobę.

Dwulatek odkrywa swoją niezależność i egzekwuje ją z żelazną konsekwencją. To, czego chce dwulatek bardzo często zmienia się z prędkością światła. Rodzic często nie nadąża, a zamiast tego zaczyna odczuwać frustrację związaną z rozmijającymi się jego i dziecka potrzebami.

Początki szkoły to głównie wyzwania związane z rosnącymi wymaganiami naukowymi.

Zobacz też: Jak “zasada trzech minut” może wpłynąć na Twoją relację z dzieckiem?

Kiedy najtrudniej być rodzicem? Wiek nastoletni nadciąga!

No i wreszcie okres nastoletni i wczesna młodość dzieci. Czas, który rodzice wspominają po latach jako wyjątkowo trudny. Czas, kiedy zmiany zachodzące w dziecku są tak duże i zaskakujące, że trudno poznać tego nowego człowieka, z którym przecież mieszka się całe jego życie. To jest też czas, kiedy dziecko z jednej strony zaczyna czuć swoją dorosłość, a z drugiej jest faktem dorastania przerażone. Tyle tylko, że nie pokazuje swojego przerażenia. Nie ujawnia, jak bardzo się boi, jak bardzo jest pogubione, jak silny jest konflikt pomiędzy tym, żeby się rozwijać i tym, żeby zostać w punkcie, w którym się jest. Przejście z dzieciństwa w dorosłość jest niebywale trudnym momentem. Być może najtrudniejszym w życiu człowieka i takim też jest bycie rodzicem nastolatka.

Sprawę dodatkowo utrudnia fakt, że nastolatek wcale nie ma ochoty mówić o swoich trudnościach. Nie ma ochoty, nie potrafi lub nie ma zaufania, że zostanie wysłuchany. Trudno więc domyślić się, że coś się z nim dzieje, że z czymś sobie nie radzi. Widać na przykład, że idzie mu gorzej w szkole. Czasem widać nie najlepsze decyzje, które podejmuje. To, co widać gołym okiem jest często nieprzyjemne. Nawet na bardzo podstawowym poziomie. Słynny bałagan w pokoju nastolatka może odzwierciedlać jego bałagan wewnętrzny.

Z kolei rosnąca potrzeba niezależności wiąże się z rosnącym proporcjonalnie dystansem pomiędzy dorastającym dzieckiem a jego rodzicem. Niemal z dnia na dzień ukochane i bliskie dziecko, staje się obce, aroganckie, opryskliwe dla rodziców.

Dlatego też nastoletnie dziecko czy młodego dorosłego trudno lubić, trudno mu współczuć, na pewno trudno go zrozumieć. Rodzic musi zachować otwarty umysł w czasach, kiedy nic nie jest proste ani przewidywalne. Dokładnie tak, jak w świecie nastolatka.

Zobacz też: Jak blisko to zbyt blisko. Czy rodzice i dzieci mogą się przyjaźnić?