No tak – kobiety słaba płeć. Dobrze, że jakimś cudem zawsze obok znajdzie się bohaterski mężczyzna, który objaśni nam świat. Jakże powszechne jest w naszym doświadczeniu zjawisko mansplainingu. Chwała, pokłony, podziękowania i wielka ulga z naszej strony, w końcu nasze małe móżdżki i mniejsza inteligencja mogą odetchnąć.

MANSPLAINING

man + explaining, czyli objaśniający świat mężczyźni

Will McPhain, rysownik „The New Yorker”, wypuścił w przepastny świat internetu grafikę, która przedstawia bardzo niepozorną sytuację. Dwie postacie – kobieta i mężczyzna – w galerii sztuki. Obraz wiszący na ścianie galerii równie niepozorny i jak to bywa ze sztuką współczesną, pytanie: „co autor miał na myśli”, wydaje się być zasadne. Odważnie stawia je więc przed sobą bohaterka grafiki. Zapewne musiała dostać kwiecistą odpowiedź, kipiącą autorytetem znawcy sztuki, który rozjaśni jej umysł, bowiem komentuje: „Mówiłam: ‘Zastanawiam się, co to oznacza’, a nie: ‘Powiedz mi, co to oznacza’”.

Cóż za brak szacunku! Przecież jegomość zapewne chciał dobrze –  czego oczywiście nie można wykluczyć. Z drugiej jednak strony, jakże często zdarza się spotykać na swojej drodze owych jegomościów. To oni uważają się za ekspertów w danej dziedzinie, nie są zainteresowani zdaniem kobiety, patrzą na nią z góry i oceniają bardziej, niż robiliby to w przypadku męskich uczestników rozmowy. Poddają jej wiedzę wątpliwościom, inteligencję mierzą wyglądem, ignorują jej argumenty i sprowadzają do poziomu śmiesznostki (bo nawet nie śmieszności). Być może brzmi to bardzo ostro i stają wam właśnie przed oczami ekstremalne sytuacje, czy jednak nigdy nie zdarzyło wam się spotkać z komentarzem: „Tak, tak. Dziękuję za wypowiedź. Przejdźmy teraz do meritum” – serio?!

Balans

Komentujący rzeczywistość obraz McPhain’a wywołał w sieci niemałą dyskusję. Odezwali się mężczyźni, których odczucia zupełnie nie zgrywają się z przedstawianą przez rysownika perspektywą. „Nie jest to związane z gender. Jedna osoba się zastanawia, druga ze współczuciem towarzyszy” – napisał internauta. „Jej towarzysz może przemówić tylko wtedy, kiedy zostanie o to poproszony? Czy nie jest to seksistowska opinia?” – dodał kolejny.

Faktycznie, grafika może sugerować takie właśnie podejście. Weźmy jednak poprawkę na to, że tego typu rodzaj komentowania rzeczywistości, jaki prezentuje Will McPhain, powinien być skrajny. Czy to właśnie nie owe skrajności pozwalają nam w ogóle otworzyć drogę do dyskusji i zwracają uwagę na istniejące nierówności, problemy i ograniczenia?

Oczywiście nie ma co popadać w skrajności. Jeśli nigdy nie spotkaliście się z podobnym traktowaniem – gratulacje, mam szczerą nadzieję, że tak właśnie było. Niestety dane wskazują, że w pewnym sensie każda z nas stawiana jest przed faktem dokonanym. Badania [SPRAWDŹ] przeprowadzone w 2014 roku przez Annę Dryjańską i Piotra Pacewicza pokazały, że obecność kobiet w programach komentujących wydarzenia wynosi 13 proc.

Uff.. dobrze, że jest kim obsadzić pozostałe 87 proc. Ktoś w końcu musi do nas przemówić.

Termin odnosi się do sytuacji rozmowy między kobietą i mężczyzną, a precyzyjniej – do sytuacji, kiedy to mężczyzna mówi lub usiłuje „przegadać” kobietę. Odnosi się też oczywiście do sposobu, w jaki mansplainer to robi: nie mówi – przemawia. Przemawia z pozycji wiedzy i władzy, zawłaszcza bez reszty dyskurs, jakiejkolwiek sfery by nie dotyczył.

Izabela Palińska „Codziennik Feministyczny” [KLIK]

Źródła: huffingtonpost.com / The New Yorker Facebook